Looks: Veel speciaals is er niet echt aan de man zijn uiterlijk. Hij heeft een normale doorsnee lengte, en voor de rest ziet hij er ook normaal uit. Zijn haren zijn donkerblond, eveneens als zijn stoppelbaardje. De reden dat hij alles niet egaal houdt is omdat hij dan het gevoel krijgt alsof hij een “babyface” heeft. Vooral met zijn eeuwige glimlach op zijn gelaat. En je moet wel iets doen om volwassen over te komen met je uiterlijk. Dan zijn er nog zijn ogen. De kleur valt moeilijk te omschrijven, maar laten we het gewoon op blauw houden. In het licht lijken ze natuurlijk lichter dan in het donker. Wanneer de zon haar kans krijgt om ze te verlichten zullen ze een lichtblauwe kleur hebben, maar wanneer hij in de schaduw staat zullen ze donkerder zijn en eerder een kruising tussen de kleuren groen en blauw lijken. Het is maar wat je ervan vind, hij houdt zich er niet echt mee bezig.
Inner: Alessandro komt nogal kinderachtig over, vooral door zijn acties. Hij is in werkelijkheid slimmer dan hij zich voordoet. Maar hij is gewoon een persoon die de dag plukt, niet van jaar tot jaar leeft. Zelfs niet week tot week. Nee, van dag op dag. Hij haalt zoveel als maar mogelijk is uit zijn dag, want je weet maar nooit; het kan ieder moment van je gestolen worden, je leven. Dit komt natuurlijk mede door het verlies van zijn vader op jonge leeftijd, maar hij ontkent dit echt. Hij schijnt er ook geen moeite mee te hebben te vertellen wat hij allemaal in zijn leven heeft gedaan: wat is gebeurt is gebeurt en je kunt het niet meer veranderen. Het enige wat je nog kan doen is je erbij neerleggen en het accepteren zoals het is, niet waar? Hij zal meestal ook wel vriendelijk ogen, en is dit ook. Hij heeft het beste voor met zijn medemensen. Maar er is één ding wat ervoor kan zorgen dat zijn lieve gedrag omslaat; hoe de persoon op hem reageert. Bevalt het hem niet, is het niet acceptabel in zijn ogen; dan heb je je kans verspilt. Natuurlijk heeft hij geen losse handjes, maar hij zou nogal… Bitchy doen, laten we zeggen. Hij neigt er dan naar die persoon de rest van zijn leven te negeren, en kan nogal onnodige sarcastische opmerkingen hebben. [Learn more in RPG]
Alessandro is nooit geheel alleen geweest in zijn leven. Vanaf begin af aan zat hij al vast aan een tweeling broertje. Aangezien ze een eeneiige tweeling waren, leken ze als twee druppels water op elkaar. Echter werd het sprookje al vrij snel verpest door de realiteit. Hun moeder weigerde de kinderen te houden. Het was immers nog maar een jonge vrouw van zeventien jaar. De twee, Alessandro en Antonio, waren het bewijs van een lange affaire. Tussen een man van rond de dertig en een onschuldige adolescent. Hun moeder verdween, en ze hebben haar nooit gekend. Hun vader scheidde van zijn wettige echtgenoot, want toen de vrouw erachter was gekomen zag ze niet meer in waarom ze nog bij de man zou blijven; er eerste al een langere tijd spanning tussen de twee. Hun vader besloot echter de kinderen te houden, had het gevoel alsof hij alles kwijtraakte wat hij had. Dus daarom moesten de kinderen blijven. Nou moet je niet gelijk denken dat ze een slechte opvoeding kregen. Ze kregen juist een hele goede, kregen alles wat hun harte begeerde en zoveel liefde als maar kon. Maar toch misten ze een moeder, en dat had in het begin voor wat problemen gezorgd. Maar alles heeft zo zijn ups en downs. En dat leven dat je een sprookje kon noemen kwam er eindelijk voor de twee jongetjes. Tot ook dit korte moment weer werd verpest. Op de leeftijd van zeven jaar verongelukten ze. Alle drie. De twee jongens overleefden het, maar hun vader overleed. Bovendien eindigde Antonio in een rolstoel, zou nooit meer instaat zijn om zijn benen te gebruiken. De enige die het er heelhuids vanaf bracht, met enkel een paar kneuzingen en één botbreuk was Alessandro. Ze werden vrijwel meteen in een weeshuis gezet, gewoon omdat ze nergens anders terecht konden. Het duurde niet lang of de tweeling werd van elkaar gescheiden. Het weeshuis was gewoon te gevaarlijk voor Antonio, dus werd deze overgeplaatst. En sinds die dag stond Alessandro er alleen voor. Aangezien het een weeshuis was aan de rand van Italië kwamen er regelmatig ook kinderen uit andere landen, en natuurlijk ook overplaatsingen. Hij was sociaal aangelegd, en aarzelde niet om wat vrienden te maken. Helaas werden ze vroeg of laat altijd bij hem weggehaald. Ze werden geadopteerd, maar tot nu toe was het hem nog niet gelukt om een nieuw thuis te vinden. Maar door al die buitenlandse vriendjes leerde hij wel allerlei woordjes in verscheidene talen. Natuurlijk begon het met de typische scheldwoorden, maar dat werd saai na een bepaalde tijd; dus werd de natuurlijke nieuwsgierigheid gewekt voor andere woorden. Uiteindelijk werd hij toch op zijn vijftiende geadopteerd door een nogal rijke familie. De vrouw van het gezin had te horen gekregen dat ze nooit een kind zou kunnen krijgen en was hier kapot van. Na lang nadenken besloten ze uiteindelijk toch een kind te adopteren, maar wel eentje die al wat ouder was. En manieren had. En dat was Alessandro dus geworden. Echter was het al duidelijk dat de man en vrouw vaak ruzie hadden. En uiteindelijk gingen ze zelfs uit elkaar. Zijn pleegmoeder wilde de jongen houden, en het lukte haar ook om hem te houden. Ze had er ook niet lang voor nodig of ze ontmoette een ander, iemand die huisde in Amerika. De vrouw was zo gek om met hem mee te gaan naar het land en nam Alessandro dus met zich mee. Hij groeide de rest van zijn leven op in Texas, en leerde zich aanpassen. Op de leeftijd van achttien jaar trok hij uit huis. Er was een schuldgevoel dat alles leek te overstemmen. Hij was de enige die het ongeluk zonder enige littekens had overleefd. Zijn vaders leven was geroofd en zijn broers gevoel in zijn hele onderlichaam. Ergens voelde hij zich schuldig daarover, het had hem moeten zijn. Dat was een typische gedachte voor iemand in zijn situatie. Eveneens als degene waarbij hij dacht dat hij zijn vader werkelijk had kunnen redden. Daarbij nam hij een besluit; hij wilde arts worden, zodat hij in het vervolg de mensen om hem heen wel zou kunnen helpen mocht het zover komen. Uiteindelijk, na een paar keer te zijn verhuisd van appartement, kwam hij uit op Floyds. Hij kende de geruchten echter niet, en trok zich er ook niet echt iets van aan. Naïef als hij is. Hij is nog steeds op weg naar zijn beroep als arts, maar weet eigenlijk niet meer zo goed hoe hij verder moet. Want een goede geschiedenis qua scholing heeft hij nou ook weer niet. Het was nogal gebrekkig tot aan zijn vijftiende. En hij liep ongelofelijk achter toen hij eindelijk normale scholing kreeg. Maar hij is vastberaden zijn doel te bereiken, enkel door dat verscheurende schuldgevoel.
* Alessandro rookt. Gewoon omdat het schuldgevoel zo erg vond dat hij zich slecht begon te voelen, de enige uitweg bleek dat nog te zijn. En aangezien het beter is dan jezelf volzuipen met alcohol, blijft hij er maar aan vasthouden. Hij is immers al op het punt waarop hij geen nee meer tegen een sigaret kan zeggen. * De man heeft een oude vriend, Donovan. Hij kent de ander al een langere tijd en is erg hecht met hem. Hij beschouwd het echter een beetje als zijn taak om de ander te irriteren, enkel omdat de reacties die hij krijgt een teken zijn van liefde. En dan het soort van broederliefde.
City of Death is een text-based Rpg. Je speelt hier een man of vrouw die woont in het afgelegen Floyds. Floyds is een klein stadje wat geteisterd wordt door verdachte ontvoeringen en moorden. Het lijkt wel of niemand weet wíe of misschien wel wát erachter zit. Hoe zullen de plaatselijke bewoners hierop reageren? En wat doet de politie er tegen? Kom er hier achter.
Ondanks de aangenaame zwoele temperatuur, hangt er een kille en bedrukte sweer in Floyds. Het is ongeveer 17 graden celcius en veel bloemen komen al uit hun knoppen.
Affiliaties
Wil jij hier ook komen te staan met je button? Stuur Prim dan een pb voor meer informatie.
Index 
wo feb 29, 2012 10:20 am
