Onzin space

Het was allemaal zo gemakkelijk… En toch lukte het hem niet om die knop om te zetten. Het ging gewoon niet. Normaal was het een van de gemakkelijkste dingen geweest die er maar was, en nu leek alles in hem gewoon te weigeren. Niets wilde meewerken, weigerde dienst. Kwam natuurlijk voornamelijk doordat alles zich zo erg tegensprak. Hij wist niet meer wat hij van dingen moest vinden, en helder denken werd opnieuw verhinderd door bepaalde obstakels. Op zich was dat niet zo’n heel erg probleem, hij had er al langer last van. Alles belette hem er gewoon van, maar er was ook niet veel voor nodig. Hij had immers een korte concentratie, je vroeg er dan niet echt om… Je kon er gewoon niets aan doen dat je snel werd afgeleid. Hij werd zelfs nog afgeleid door al zijn gedachtestromen, kon ze niet allemaal volgen. Dat zorgde er voornamelijk ook altijd voor dat hij snel hoofdpijn kreeg van dingen. Hij had het dan wel bestempeld als “breinpijn” maar alsnog, het had niet enkel met dat te maken. Hij fronste ook te veel, dat wist hij ook wel. Normaal had hij altijd die grijns op zijn gezicht gehad, waarvoor iedere willekeurige vrouw hem een klap voor zou kunnen uitdelen. Maar het leek net alsof hij die had geruild, voor die frons. Maar ja, het was al een paar jaar zo. Hij mocht het niet, anders zou hij zichzelf persoonlijk een klap met een liniaal geven. Op zijn vingers. Dat was een van die straffen die hij het meest vreesde, gewoon omdat het uit zijn jeugd kwam en hij het maar te vaak had gekregen als straf. Ondanks het feit dat hij nog zo goed zijn best deed.
Er was een tijd geweest waarin hij weldegelijk alles goed wilde doen, daadwerkelijk zijn best deed. Maar hoe goed je je best ook deed, het was nooit goed genoeg. Degenen om je heen waren nooit tevreden te stellen, het moest altijd beter. Je zou nooit aan hun verwachtingen doen. Als klein kind werd je nog gespaard, omdat je niet beter wist. Bij hem was dat echter niet het geval geweest. Het vanaf het begin perfect moeten zijn, híj moest perfect zijn. Daar was die lichte obsessie ook begonnen, door zijn ouders. Zijn privédocenten destijds hadden ook niet echt meegewerkt. Daar was die hele angst voor linialen – indien ermee werd gezwaaid – van gekomen. Ja, hij was nu een machtig man. Maar hij kon nog steeds bang wegkruipen in een hoekje, dat kon iedereen. Hij had angsten, meer dan je zou verwachten. Het nam zijn gehele leven in beslag, en hij handelde ernaar. Wanhopig om ze te ontvluchten, omdat dat de enige manier was die hij kende om ermee om te gaan. Overwinnen kende hij niet; nou hij kende het wel maar deed er niet aan. Mede door zijn trots, hij wilde niet inzien dat hij ze had. Zo waren het de meest kleine angsten, voor nogal onnozele dingen, tot echte trauma’s. Maar hij weigerde toe te geven dat hij ze had. Het waren zwaktes. Hij wilde geen zwaktes hebben, wat als men erachter zou komen? Dan was hij gewoon… Verdoemd. Een beter woord om het te omschrijven was het niet.
Hij wist dat hij haar eigenlijk helemaal nog niet alleen kon laten. Maar wat had het voor zin als hij langer zou blijven? Zouden ze een beetje gaan staren, daar had hij nou ook weer geen zin in. En om nog een huilbui uit te lokken bij de vrouw? Nee, bedankt. Hij had wel betere dingen te doen. Zoals… Papierwerk, dat was er altijd. En gewoon zijn leven leiden… Of kon hij beter zeggen lijden. De woorden sprak je hetzelfde uit, maar er was zoveel verschil dat je had tussen die twee zinnen enkel door één ding te veranderen. Het was waar dat hij nu kon gaan en staan waar hij wilde, maar het voelde niet zo. Dat begrip genaamd vrijheid… Hij kon het nog steeds niet beschrijven, niet beschrijven zoals een persoon die wist hoe het werkelijk aanvoelde. Omdat hij er nooit van had geproefd, iets hield hem tegen. Maar het ontging hem gewoon wat het nou precies was, want als hij dat had geweten was het nu toch ook allang opgelost, of niet soms?
Hij maakte aanstalten om zich om te draaien, wist zich ongeveer een kwartslag te draaien tot een hand zijn pols vastpakte. Stond vrijwel gelijk stil, leek te verstijven. Nee, doe nou niet… Alsjeblieft, doe nou niet. Laat los, laat los nu. Ze liet niet los. En hoe simpel het ook moge zijn, hij kon zijn pols niet zomaar bevrijdden uit haar greep. Fysiek ging het zo, maar dan kwam er weer het mentale gedeelte. Met moeite wist hij zijn blik weer op haar te vestigen. Hij moest iets zeggen, nu. Zeg. Iets. ‘Dat is wel erg snel,’ merkte hij nogal droog op, ‘Wat is er dan, als ik vragen mag? Ik kan je moeilijk helpen als ik niet weet wat er scheelt.’ Natuurlijk wist hij wel wat er scheelde, maar hij wilde het van haar horen. De woorden over haar lippen horen komen. Haar stem die ze zei, het moest gewoon. En als ze dat niet deed zou hij zijn pols zo losrukken uit dat zielige greepje van haar en weggaan. Hij had hier geen zin in. Want dit was deel van het hele lijd gedeelte van zijn leven, hoewel het nogal ingewikkeld lag.