Why on earth did u die?

Een paar lichtblauwe ogen boorde zich door de diepe mist die boven het kerkhof in vlaagjes ronddwarrelde. Het donker was allesomhullend en liet een mens zonder zorgen aan zijn of haar hoofd huiveren. Maar als je geen zorgen aan je hoofd had was je niet in het donker op een kerkhof vol lijken te vinden. Zo was ook het roodharige meisje hier met een zeer duidelijke reden. Haar licht zwarte haar wapperde zachtjes om haar heen en raakte haar blote rug zachtjes. Ze had haar lippen tot een spleetje gedrukt en liet vrijwel geen emotie zien. Haar ogen waren uitdrukkingsloos en ze liep rustig met haar hand in de zakken van haar mini-rokje. Ze had een bloot naveltruitje aan met aan de achterkant een open gat, die verder naar beneden weer dicht was. Prim zuchtte en liep op een rustig tempo verder het kerkhof op. Achter de verste boom, aan de grens van Floyds, lagen haar ouders. Ze had er expres voor gekozen ze op deze plek te laten begraven, aangezien het zo ver mogelijk van Floyds was. Misschien waren ze hier veilig. Nogmaals zuchtte Prim toen ze dichterbij de graven kwam. Het was alweer een jaar geleden sinds ze haar ouders voor het laatst had gezien. Het voelde raar om hier weer te komen. Straks waren de politie nog steeds naar haar op zoek. Straks was ze nog steeds de nummer 1 verdachte in de zaak rondom haar ouders dood. Prim snapte niet dat ze niet begrepen dat ze dat nooit haar ouders zou aandoen. Het verbaasde haar immers wel dat de politie de dader of oorzaak van de dood nog niet had gevonden. Toen ze het graf van haar ouders had bereikt liet ze zich rustig op de grond zakken en keek ze. Meer niet, ze keek alleen. Ze luisterde naar de geluiden van angstig klapwiekende vogels en hoorde raven ongerust krassen. Ze hoorde niet dat er iemand naderde, dat intereseerde haar niet. Ze keek en luisterde. Meer niet.

[OOC: Kortheid en flutheid >-< Hoop dat er iemand iets mee kan.]

Het was een mistroostige plaats, het kerkhof. Hij had zich er nooit echt fijn gevoeld, eerder.. misplaatst. Zijn adem kon nog wolkjes in de lucht maken als het koud was in de avond en de mist kon nog tegen zijn huid aan drijven als hij zich bewoog. Degenen voor wie de grafstenen waren, de bloemen, die hadden er allemaal niets meer aan. Hun adem was verspild en wat ze ooit gevoeld hadden was met hen de aarde in gegaan. Zouden ze jaloers zijn? Of zouden er ook bij zijn geweest die liever niet hadden willen leven? Hij wist eigenlijk niet eens wat hij hier te zoeken had, op een verlaten plaats als deze, maar na de zoveelste ruzie.. was hij het huis uitgerend, met zijn capuchon ver over zijn gezicht getrokken, zo ver als de stof mee wilde rekken. De eenzame lantaarnpalen langs de weg die van zijn huis naar onder andere het kerkhof hadden het asfalt op een lugubere manier verlicht, alsof er naast de lichtbronnen van alles kon zitten wat niet gezien wilde worden door mensenogen. Voor één keer had hij niet gehuiverd toen zijn benen hem langs al die plekken droegen waar hij normaal gesproken wel drie keer om zich heen keek voor hij verder durfde te lopen. Hij was geen held, was niet dapper en kon al helemaal niet tegen verhalen als die van dit dorpje. Zeker niet als het true stories waren.
Nu duurde het echter al lang genoeg voor de waas voor zijn ogen verdwenen was, toen hij de opkomende tranen eruit geveegd had en door de dikke mist heen kon kijken. Het kerkhof. Fijn. Hij had de beste plaats ooit uitgekozen, van alle wegen die naar het centrum of naar andere wijken liepen, had hij deze weer eens gekozen. Dat was eigenlijk zoals altijd; hij moest zekerheid hebben, want als hij gokte ging het mis. Zelfs als je vijftig procent kans had om goed te gokken, koos hij de weg naar de afgrond in plaats van degene naar het Gouden Land. Lagen hier überhaupt wel mensen die hij kende? O ja, de kennissen van zijn ouders lagen hier. Daarom waren ze hiernaartoe gekomen, vanwege hun huis dat ze geërfd hadden. Een vervloekt huis, zo kwam het op hem over. Hij had Zweden moeten verlaten, alles, en dan moest hij in een creepy dorpje als dit gaan wonen! Hij zat vooral binnen en deed niet erg sociaal, hij miste zijn vrienden in Zweden vooral. En dan nog.
Nee, hé! Er was iemand! Mikael beet op zijn lip. Van alle plaatsen had hij wel gedacht dat deze leeg zou zijn, vooral op een tijdstip als dit. Nu er van alles kon gebeuren. Ja, hij was ook bang. Maar thuis wilde hij ook geen seconde langer zijn. Hij zag een gestalte voor zich, vroeg zich af wie het zou kunnen zijn. Vrienden had hij nog niet gemaakt in dit dorp, ook geen vijanden. Wie wist of iemand.. Mikael probeerde de enge gedachtes van zich af te zetten, maar het lukte niet. Hij voelde zich steeds banger worden, vooral nu hij hier alleen was op een kerkhof met een gestalte. Die persoon kon toch niet.. Het onbehaaglijke gevoel begon steeds erger te worden. Hij was zichzelf gek aan het maken. Dit moest afgelopen zijn. De persoon daar was helemaal niet eng. Hij moest gewoon naar haar toe, bewijzen dat ze geen slagtanden had en hem niet zou laten 'verdwijnen' zoals wel meer gebeurde. Voorzichtig liep hij naar haar toe, zachtjes, voor het geval ze er ineens halfdood uit zou zien en hij weg moest rennen. Maar er gebeurde niets, geen tanden, geen angst. Mikael kuchtte, stopte met lopen. 'Hallo,' groette hij voorzichtig. Hij kon dit. Vast wel. Ergens.

Gekuch. Dichterbij dan gedacht hoorde ze gekuch. Lichtelijk geschrokken trok ze haar blik los van de twee grafstenen en hief haar hoofd op. Onverwachts was er iemand genaderd. Ze had niet verwacht dat er op dit late tijdstip iemand op het kerkhof zou rondzwerven. Daarom was ze hier ook, voor de rust. Pas een paar seconden nadat ze het gekuch had gehoord kwamen er nog een paar woorden achterna. In die tijd bleef Prim strak voor zich uit staren en leek er geen emotie in haar houding te schuilen. 'Hallo,' groette een mannelijke, nee, jongensachtige stem haar voorzichtig. Langzaam draaide ze haar hoofd om en keek ze de jongen met nieuwsgierig priemende ogen aan. Een glimlach kon ze er niet uit persen, ze kon alleen maar kijken. Waarschijnlijk zou hij haar best eng vinden. Hoe ze eruit zag. Haar haar, haar kleding, haar ogen, haar blik. Voor een regulier mens die haar karakter niet kende was het waarschijnlijk best wel angstaanjagend. Prim liet haar blik naar de grond zakken en drukte zichzelf omhoog. Ze veegde de bladeren, modder en zand even van haar blote benen en keek de jonge nog steeds in stilte aan. Dit duurde nu al een minuut, misschien wel meer. Na heel wat forseren wist Prim er uiteindelijk toch een dunnen glimlach uit te krijgen. Haar ogen keken de zijne even aan, maar al snel keek ze weer weg. 'Hallo,' fluisterde Prim in zijn richting. Ze deed een paar stappen dichterbij totdat ze op armlengte van hem af stond. De jongen keek angstig, net was Prim verwacht had. Waarom was iedereen toch zo bang voor haar? Ze had hem toch niks aangedaan? Vliegensvlug onderzocht ze zijn blik, houding en uiterlijk. De jongen had een grote capuchon over zijn hoofd getrokken en leek geschokt te zijn. Hij zag er niet mis uit, eigenlijk wel een beetje knap. Die gedachte schudde Prim meteen weer van zich af. Daar moest ze niet aan denken. Nieuwsgierigheid naar de jongen droop Prim's gedachten binnen. Wat deed hij hier op het kerkhof? En waarom helemaal aan het einde? Het zou toch niet.. Nee, dat kon niet. Toch zou dat voorlopig de enige verklaring zijn dat hij hier op een kerkhof was midden in de nacht. En waarom was hij naar haar toe gekomen? Wat had dat voor nut? De jongen had net zo goed een eindje kunnen omlopen. Prim keek hem nogmaals aan, maar dit keer meer vriendelijk dan nieuwsgierg. 'Ik heet Prim Hope,' zei ze tegen hem. Nog een paar seconden bleef ze hem recht in de ogen aankijken, totdat ze achter haar iets hoorde bewegen. Een takje knapte en vliegensvlug draaide Prim haar hoofd om richting het geluid. Opgelucht zuchtte ze toen ze zag dat het alleen maar een kraai was geweest die zijn vleugels had gespreid en rustig weghipte van deze verlaten plek der doden. Toen richtte ze haar blik weer op die van de jongen. 'Wat doe je hier eigenlijk midden in de nacht?' Vroeg Prim straight to the point. Misschien zou hij hierdoor afgeschrikt worden. Jammer dan, ze wilde het gewoon weten.

Niet ieder meisje was de moordenaar die hier alles zo creepy maakte. Misschien was het dan wel een leuker dorpje geweest, als er niet een gestoorde persoon rondgelopen had, of iets anders wat walgelijke maar ook wel gruwelijke dingen uitvoerde. Met zijn nogal bangige persoonlijkheid was hij er gewoon zeker van dat dit dorp hem een verhoogde bloeddruk of een constante paranoia ging bezorgen! Het meisje leek verbaasd hem te zien, wat hij haar ook niet bepaald kwalijk kon nemen. Iemand met een capuchon op zijn hoofd die hier liep was nu ook niet bepaald gewoon op dit uur van de nacht. Maar ook niet iedereen was zoals hij was; een eenzame figuur, die zich bij niemand echt op zijn gemak voelde. Het meisje keek hem aan, maar glimlachte niet. Haar gezicht bewoog in het geheel niet, alsof ze gewoonweg geen zin had om emotie te tonen. Ergens zou dat vast wel liggen aan haar imago, die dikke lagen make-up en dat pikzwarte haar dat hij kon zien door de schrale verlichting hier; ze zou niet echt het standaard lieve schoolmeisje zijn. Mooi, eigenlijk vond hij dat wel fijn. Want standaardmeisjes hoorden niet rond te zwerven op begraafplaatsen en meisjes die wat meer zoals zij waren, van dat soort types, kon je het nog verwachten. Net zoals van zijn 'type'. Het anti-sociale type dat nooit heel veel zei en zich maar mee liet slepen met anderen omdat hij toch geen initiatief toonde. Hoe kon ze het niet koud hebben? Nu Mikael voor zichzelf geconstateerd had dat ze niet zo eng was als hij gedacht had, ontspande zijn gezichtsuitdrukking een beetje. Goed, het kerkhof bleef eng, maar ondanks zijn behoefte om alleen te zijn vond hij het op plekken als deze wel geruststellend om iemand anders erbij te hebben. Hij kreeg zelfs een lichte glimlach op zijn gezicht. Hoe oud zou ze zijn? Gelukkig was ze niet zo'n standaardkind. Nu zou ze wel langer tegen hem praten dan tien seconden, omdat hij niet populair was of iets dergelijks.

Eindelijk groette ze hem terug, met een glimlach die zelfs hij voor lastig gevormd aan kon zien. Ze kwam wat dichterbij. Omdat hij nu wat gerustgesteld was en haar eigenlijk alleen nog maar 'nieuw' vond in plaats van 'eng' - hij had heel wat ergere punkers en gothics gezien op zijn oude school - bleef hij staan en deed hij geen stap achteruit, al was hij ergens nog wel bang dat ze een mes zou trekken en maniakaal zou gaan lachen. Des te meer reden om stil te blijven staan en zichzelf ervan te overtuigen dat het niet zo was. Volledig ontspannen zou wel nooit lukken op zo'n plaats. 'Ik heet Prim Hope.' Zouden moordenaars zich zo voorstellen? Mikael wilde dat hij die gedachtes van zich af kon schudden, evenals zijn zenuwachtigheid. Soms voelde hij zich net zo'n vogeltje dat honderden kanten op bleef kijken voor het ook maar één stapje durfde te doen. 'Mikael,' antwoordde hij. Op zijn achternaam was hij niet trots, van zijn vader kwam die naam. En het was net zo dat hij die man niet mocht. Niet dat hij zijn achternaam niet wilde vertellen, hij hield er alleen niet van het woord in de mond te nemen. 'Aangenaam, Prim,' besloot hij er voor de vorm maar even bij te zeggen. Om de stilte op afstand te houden. Want nu zij hem niet meer de kriebels gaf, was het de mist gecombineerd met de drukkende stilte wel. Een krakend takje liet hem opkijken, gelijk weer met die geschrokken uitdrukking. Hij zou ergens misschien wel iemand nodig hebben die sterker was dan hem, die hem kon vertellen dat niet alles zo eng was als hij vreesde, dat alles goed zou komen. Want in zijn eentje kon hij dat niet. Daarom was hij zo bang geworden en zo alleen, terwijl beide dingen elkaar alleen maar verergerden. Zijn weigering om echt contact te maken met 'de rest' hielp daar nog eens bij. Maar dit meisje liep midden in de nacht op kerkhoven en zag eruit als een emo. Misschien kon hij het met haar wel vinden.
Haar vraag schrikte hem op uit zijn gedachtes. De vraag. De vraag die hij wel gesteld had als hij er het lef voor gehad had. Zij had overduidelijk wel lef, zo bleek. Mikael hield zijn handen in zijn zakken en keek het meisje even aan, voor hij op zijn eigen zachte en nogal onzekere toon begon te antwoorden. 'Nou.. Zie je, eigenlijk.. I-ik..' Goed, zo ging het niet lukken. Hij haalde even diep adem, moest zichzelf bij elkaar krijgen. 'De weg naar het kerkhof is bijna direct met ons huis verbonden en.. Mijn ouders.. nou ja, ik had ruzie, dus ik rende weg en omdat ik niet echt oplette kwam ik hier uit. En..' Moest hij nu toe gaan geven dat hij bang was geweest en daarom maar naar haar toegelopen was? Dat zo pas zielig zijn. De waarheid, maar wel zielig. De waarheid spreken was op zich wel goed, maar ook als het zo'n stomme waarheid was? Dan ging ze hem uitlachen, net als de rest. 'En toen vroeg ik me af wat iemand anders hier deed,' verdraaide hij het uiteindelijk een beetje, zijn Zweedse accent nog hoorbaar in zijn woorden. Anders schaamde hij zich dood. Dat laatste was gelijk een vraag, nu was het zijn beurt om haar aan te kijken en proberen alle krakende takjes te negeren. De lantaarnpaal flikkerde plots even, misschien omdat er een kraai langs vloog of gewoon vanwege de slechte kwaliteit, maar opnieuw kromp hij een beetje ineen en keek hij vliegensvlug om. Nee, niet goed voor zijn hart.

De jongen leek zich al wat meer op z'n gemak te voelen en keek niet langer meer met de angstige blik van voorheen. Gelukkig maar, Prim moest niets hebben van mensen die alleen maar op haar "beangstigende" uiterlijk afgingen. Als je haar leerde kennen, was ze helemaal niet zo eng als dat je in eerste instantie zou denken. Vroeger, toen haar ouders nog leefde en alles nog vredig en rustig was, was ze niet eens zo. Haar uiterlijk dan. Ze was een rustig en vredig meisje die met haar lange, krullende bruin haar braafjes de wet volgde. Dat was echter veranderd, en niet zo'n beetje ook. Nu wapperde haar zwarte haar lichtjes om haar blote rug en waren haar ogen donker opgemaakt met zwart oogpotlood. Verder droeg ze eigenlijk geen make-up, dat was zonde van je tijd, vond Prim. In het begin vond ze haar noodgedwongen uiterlijk vreselijk. Het was niks voor het brave schoolmeisje om zo over straat te moeten lopen. De schaamte volgde al snel en het voelde alsof ze door iedereen werd nagekeken. Dat was veranderd. Totaal. Het meisje vol schaamte was veranderd in een meisje vol trots. Trots was ze op haar nieuwe uiterlijk. Het karakter veranderde en ze leerde leven met de nieuwe situatie. Zonder ouders. Nog steeds voelde het elke dag, dag in, dag uit vreemd om zonder je allerliefste ouders op stap te moeten. Jaren zorgen ze voor je, en dan verlaten ze je geheel zonder waarschuwing. Veels te vroeg.
Prim zette zich van haar gedachte af en verplaatste haar blik naar de jongen. Hij had bestoten zichzelf voor te stellen, blijkbaar. Ze was nooit echt goed in namen, maar die van hem zou ze niet vergeten. Dat kon niet. 'Mikael,' zei hij. Prim knikte en zag de glimlach die er rond zijn mondhoeken speelde. Het fleurde haar humeur ietwat op en de gemaakte glimlach begon eerder een echte glimlach te worden. Waarschijnlijk zou ze niet bang voor hem hoeven te zijn, of hij voor haar. Toch leek Mikael nog niet helemaal op zijn gemak gesteld hier. Logisch. Je kwam niet iedere dag in het kerkhof en begon een gesprek met een meisje die je nog nooit gezien had. Wat zou hij wel niet denken van haar? Misschien dacht hij wel dat ze hem wilde vermoorden. Nee. Dat kon hij niet denken. Zo zag hij er niet uit. Mikeal leek een hele aardige gast, die niet snel iets achter iemand zou gaan zoeken. Of toch wel? Prim kon er niet over oordelen, ze kende hem immers pas net. Mikael zei nog wat tegen haar, maar dat ontging Prim. De gedachten waren zo druk bezig met om elkaar heen kronkelen dat ze enkele seconden in haar eigen wereldje zat.
'Nou.. Zie je, eigenlijk.. I-ik..' Bracht Prim op te kijken uit haar gedachten. De jongen was druk bezig met een antwoord te bedenken op haar eerdere vraag. Sukkel dat ze was. Asociaal genoeg om niet eens te merken dat hij aan het worstelen was met een antwoord. Met een rustige, geruststellende blik keek ze hem aan. De jongen hoefde niet bang te zijn om iets te zeggen. Ze zou hem niet afvallen of uitlachen. 'De weg naar het kerkhof is bijna direct met ons huis verbonden en.. Mijn ouders.. nou ja, ik had ruzie, dus ik rende weg en omdat ik niet echt oplette kwam ik hier uit. En..' Bracht Mikael stotterend uit. Dat was er dus aan de hand. Geen fijne sweer thuis. Prim kon zichzelf niet zo goed in die situatie verplaatsen, haar thuis situatie was altijd prettig geweest. Prim keek hem kort aan en verboog haar blik daarna naar de grond. Hij leek geen jongen die zich vaak tegen zijn ouders zou afzetten. Was hij dan toch anders dan hoe hij zich hier voor deed? Ach, who cares. Hij liet zich zo zien en Prim had maar te geloven dat hij zo was. 'En toen vroeg ik me af wat iemand anders hier deed,' werden haar worden verdraaid. Een klein, ondeugend grijnsje vormde zich om haar lippen. 'Je was gewoon bang om alleen hier op deze "scary" en "freaky" plek te zijn,' vertelde ze hem plagerig. Hij moest het niet gemeen opvangen, zo was het totaal niet bedoeld. Het was een joke geweest. Als hij niet bang was geweest moest hij haar dat maar vertellen. Ze hoorde een duidelijk zweeds accent doorklinken. Blijkbaar was hij dus niet in Floyds geboren. Of hij had een tijdje in zweden gewoond. Net toen Prim dat wilde vragen drong het tot haar door dat het laatste wat hij had gezegd niet een conclusie was, maar tegelijkertijd een vraag. Prim boog haar hoofd en keek strak naar de grond. Haar grijns werd weer een spleet en haar ogen stonden weer uitdrukkingsloos. Shit, waarom moest hij dat nou vragen? Het was veels te riskant om hem de waarheid te vertellen. Straks waren zijn ouders van de politie. Dan was het over met haar. Voor het vluchten zou ze zeker de cel in gaan en het zou ook haar verdenking vergroten. Toch voelde ze zich verplicht om te antwoorden. Ze wreef even met haar rechterhand over haar linkerschouder. Ze begon het koud te krijgen. Er ontstond kippenvel op haar armen. Prim draaide haar hoofd om en wees met haar arm naar de grafstenen. 'Mijn ouders liggen daar. Ik bezoek ze elke week, maar alleen in de nacht. Dan is het rustig hier en zijn er vrijwel geen mensen,' zei ze goud eerlijk tegen hem. Nu was een freak. Dat zou hij zeker vinden. Niemand gaat de geest van gestorven mensen in de nacht bezoeken. Waarom zij dan wel? Prim kon zichzelf wel slaan. Sukkel dat ze was.

Goed, ze was gothic-achtig, maar niet echt.. chagrijnig. Tenminste, zo kwam ze niet op hem over. Ze keek misschien niet blij en suikerspin-achtig gelukkig, maar ze keek ook niet diepongelukkig of onvoorstelbaar boos. Zou ze altijd zo zijn geweest? Hij kon zich niet echt voorstellen dat ze als emo geboren was. Of misschien was het wel genetisch, maar dat was één van die dingen die hij nooit zou weten. Dat wist ze zelf misschien ook wel niet, dus op zich was het ook wel weer heel vreemd om dat soort dingen te denken terwijl je op een kerkhof stond waar de mist je langzaam omwikkelde. Mist, dat was er ook veel geweest in Zweden, als hij met zijn ouders eens naar het platteland ging, weg uit de stad. Eens in de zoveel tijd ging hij bij zijn oma en opa langs, die woonden op een al wat oudere boerderij om van hun pensioen te genieten. Hij logeerde daar altijd de hele zomervakantie, als zijn ouders hard aan het werk waren. En wat hield hij van die omgeving. 's Ochtends wakker worden van de ochtendzon in plaats van het getoeter van de spits, vogels horen zingen en de frisse lucht inademen in plaats van de smog die in de zomer dikker werd en dan boven de trottoirs zweefde om je het zicht te ontnemen. Daarom had hij niet alleen maar problemen gehad met Floyds; het was en bleef een dorpje, een onschuldig, leuk, wat afgelegen dorpje. Tot hij het verhaal gehoord had.
Hoe had hij kunnen denken dat zij het was? Als hij haar op straat tegen gekomen was in plaats van hier had hij het misschien niet eens gedacht. Maar hij hield zijn gedachten altijd voor zichzelf, niemand zou weten wat hij dacht behalve als ze zo slim waren om het zelf te raden. Goed, hij overdreef als hij zou zeggen dat niemand het kon raden. Iedereen voelde trouwens meestal wel aan dat hij verlegen was en zichzelf niet zo goed kon verdedigen, al had hij in Stockholm genoeg goede vrienden gehad die hem beschermden als er iets gebeurde. Hier.. hij praatte niet veel, miste Stockholm en dat viel niet in goede aarde. Al had hij nu nog tijd om in te burgeren, maar als hij niet snel iets zou veranderen zag hij zichzelf al weer target worden. Verandering was alleen zo lastig. Zijn ouders vonden ook dat hij zich moest veranderen, maar ze hadden nog veel vaker zelf ruzie. Hij gaf alleen helemaal niet graag toe dat het hun schuld was dat geschreeuw het huis vulde, dat ze misschien wel uit elkaar wilden gaan. Hij had vast iets verkeerds gezegd, ze zouden vast ruzie om hem hebben dus; hij had ruzie, het was zijn schuld. Als ze maar niet om hem gingen vechten want keuzes maken.. Maar daar ging hij niet over uitweiden, wat had zij daar nu aan. Plus, het was persoonlijke informatie. Hé! Ze doorzag hem gewoon. Mikael glimlachte lichtjes, best snel van haar. Hij merkte niet eens dat het een grap was, gewoon omdat hij zo met zichzelf bezig was. Leefde continu in zijn eigen gedachten. Merkte ook niet op dat ze even twijfelde voor ze antwoordde. Hij zag wel dat ze kippenvel had. Het was inderdaad niet echt warm, maar wat wilde je dan ook, op dit tijdstip? Dat zijn ouders nu nog wakker waren om ruzie te zoeken.. 'Je hebt gelijk,' gaf hij met een zucht toe, op haar grappig bedoelde opmerking. 'Ben ik zo obvious?' Niet veel later gaf ze antwoord. Haar ouders lagen hier. De rest van de zinnen ging een beetje aan hem voorbij, over nacht en stilte. Wat was het erg om je ouders te missen! Ze mochten dan ruziën, maar hij zou hen niet willen missen. Kon ergens niet met en niet zonder hen. 'Oh. Dat is erg voor je!' Kon hij alleen maar zeggen. Hij was niet goed in gesprekken, had nooit van die opfleurende woorden waar de nacht dag mee werd. Kon niet goed met zijn eigen emoties overweg, laat staan met die van anderen. 'Eh, wil je mijn vest hebben?' vroeg hij opeens, wist echt niet wat hij over overleden ouders moest zeggen wat enigszins opvrolijkend kon zijn. Nu dacht hij er weer aan dat ze het koud moest hebben. Verdriet vergrootte koude, wist hij uit ervaring. En hij kon wel tegen kou; in Zweden was het nu niet bepaald warm. 'Ik zal het niet koud hebben, hoor,' voegde hij er snel aan toe, dat argument de grond in borend. Ergens verwenste hij zijn accent, het maakte hem veel te veel een buitenbeentje. Maar nu kon het haar wel helpen overtuigen dat hij écht uit Zweden kwam. 'Maar je hebt wel gelijk, dat.. dat ik h-het hier een beetje freaky vindt,' switchte hij even later. Ondanks zijn lichte stotter hield hij niet van stiltes in een gesprek dat hem begon te bevallen. 'Want ik hoor niet altijd leuke verhalen over Floyds.'

Oké, deze jongen was dus niet zoals ze in eerste instantie had verwacht. Gelukkig maar. Met zijn capuchon op en stoere uiterlijk had het niet anders gekund dan dat het een mooiboy was. Hij was dat niet. Ondanks zijn uiterlijk was hij zacht. Net een teddybear. Een bange teddybear. Hij leek wel aardig. Gewoon, een normale jongen zonder vervelende geschiedenis. Behalve dan die ruzies thuis waar hij over vertelde. Maar dat was toch normaal? Iedere tiener had wel eens ruzie thuis. Wel klonk er een duidelijk Zweeds of misschien Deens accent in zijn stem. Bij alles wat hij zei kwam dat er duidelijk uit. Zou hij daar vandaan komen? Dan kon bijna niet anders. Bijna iedereen in Floyds kende elkaar. Toch was het wel een tikkeltje raar, dat Zweedse of Deense accent. Niemand haalde het in zijn kop om in deze tijd naar Floyds te verhuizen. De verhalen omrent de verdweiningen hieldt de toeristen wel uit de buurt van het dorpje. Daarbij was Floyds een klein en onbekend dorpje. Iemand die van Floyds wist móést wel vrienden of familie hier hebben wonen.
Een glimlachje verscheen op Prim's gezicht toen bleek dat Mikael haar grap niet helemaal begreep. Ze had wel gelijk, dat bevestigde hij. 'Je hebt gelijk. 'Ben ik zo obvious?' had hij gezegd. Prim grinnekte even, maar het verging haar al snel weer. Mikael had gevraagd wat ze hier deed. Natuurlijk, ze kon niet anders dan het gewoon vertellen. Ze had er spijt van. Nu vond Mikael haar zielig. 'Oh. Dat is erg voor je!' Prim keek hem met een blik aan. Niet een zielig of droevige blik, maar een zelfzekere blik. 'Don't care. Ik heb er mee leren leven. So, maak je er maar niet druk om.'

IK BEN ER MEE BEZIG: WIP