Die You Fuckerz!

Onderwerp: Die You Fuckerz! do maa 01, 2012 8:52 am

Een kleine gestalte rende van boom naar boom, met zijn handje als pistool gevormd en zijn lichtblauwe ogen op de straat gericht, “Pam pam pam!” Schreeuwde zijn jonge stemmetje. “Pieeuw pieew!” Hij was de moordenaar, tenminste, dat vond hij. Hij had immers nog een kinder-fantasie, en ja, kinderen zagen nou eenmaal dingen zoals ze ze graag wilden. Helaas moest hij zijn spelletje alleen spelen, want ja, geen enkel kind wilde met hem spelen. Waarom niet? Hij liet hun heus nog wel eens winnen hoor… En nu moest hij maar doen of er mensen stonden, die hij vermoorde, die de moordenaar vermoorde, de moordenaar waar iedereen bang voor was, behalve hij, want ja, hij was dé moordenaar. In zijn fantasie. Snel liet hij zijn hand in zijn broekzak glijden, gelukkig, zijn mooiste wapen zat daar nog. Snel bracht hij zijn hand weer terug in pistool-vorm, met zijn wijsvinger vooruit en zijn duim omhoog. Hij bracht zijn linkerhand om zijn rechterhand, alsof er een trekker zat, maar die zat er niet, maar dat maakte even niet uit. Weer schoot hij als een razende naar de volgende boom, hij was natuurlijk onzichtbaar, right. Like always. “Get down, get down, fast!” Sprak hij tegen een man die er niet was, hij hoorde bij zijn team. En daar, aan de overkant, stonden wat ninja’s. Ze moesten dood, dat stond vast, met een dichtgeknepen oog probeerde Tuk op hun te richten, genept natuurlijk, “Pang! Pampieeuwww!” Raak! Allemaal dood, zoals altijd, was hij weer de beste. “We made it!” Schreeuwde hij opgewonden. Op zijn wang zaten bruine vegen, hij had de aarde uit iemands tuin op zijn gezicht gesmeerd, voor vermomming, dat had hij wel nodig in dit bos, of nou ja, bos in zijn geval, straat in de realiteit. Met een vluchtige beweging schoot zijn hoofd omhoog, naar de boom boven hem, hij zag nóg een ninja. Met een rol sprong hij opzij, stond gelijk weer op en schoot! “Pieew!” Dood. Zo, dat hadden ze ook weer opgelost. Zijn fantasie sloeg op hol, werkelijk waar, zijn blonde haren vlogen opzij toen hij zijn hoofd omdraaiden, een ö gezicht op zette en een monster achter hem zag, met een halve draai riep hij tegen zijn ‘team-lid’ “Run run!” Zijn korte beentjes droegen hem zo snel hij kon, de straat uit, de stoep op een hoek om en toen een toeter. Hij rende vlak voor een auto langs, gelijk stond hij stil, shit. Hij gilde, een van zijn aanvallen ofzo. De bestuurder reed vlug door. Gillend rende hij verder tot hij zich uiteindelijk liet vallen. Zijn wijsvinger in de vorm van een pistool tegen zijn hoofd hield, “Paaam.” Snel sloot hij zijn ogen en liet hij zijn benen rustig zakken, het gras waar hij op lag prikte, maar dat maakte niet uit, want hij was dood. In zijn fantasie.

Onderwerp: Re: Die You Fuckerz! vr maa 02, 2012 12:24 am

Met zijn handen diep in zijn zakken gestoken, eerder geduwd, bracht zijn snelle tred hem vooruit. Alles om hem heen was vaag, terwijl zijn lichte ogen strak naar de punten van zijn schoenen gericht waren. Teruggetrokken in zijn eigen gedachtewereld lag de lichte frons nog steeds op zijn gezicht, bracht een kleine plooi tussen zijn wenkbrauwen boven de brug van zijn neus. Alweer was al het geld weg, alweer had hij boven het potje gestaan en had zijn hoofd de meest creatieve scheldwoorden gefabriceert. Het was de zoveelste keer in die kleine maanden, dat zijn welverdiende geld als postjongen en alle andere kleine baantjes die hij had aangenomen was verdwenen. Wie of wat het deed wist hij niet, maar als hij de dader in zijn handen kreeg zou hij zijn slanke, dunne vingers om diens nek vouwen en met de kilheid die de laatste jaren te vaak in zijn ogen verscheen toekijken hoe het zou trapelen en spartelen om zijn of haar leven. En op het laatste moment zou hij los laten, zijn dunne lippen naar diens oor brengen en met pure kalmte toefluisteren. Zijn lichte ogen sloegen op, waarbij de doffe waas erin verdween, bij het horen van de piepende remmen en het gillende stemmetje. De frons tussen zijn ogen werd dieper toen hij het gillende jongetje vlak voor zijn voeten langs zag rennen. Gefronst keek hij hem na, zocht met zijn ogen naar mogelijke verwondingen waardoor het jongetje zo kon gillen. De piepende remmen waren genoeg geweest om te concluderen wat er was geweest, ondanks het feit dat hij niets werkelijk had gezien. Ondanks de sombere uitstraling die hij altijd als een schaduw met zich mee droeg, was zijn hart van de goeie kant, met als bewijs zijn vriendschap met Alessandro. Met een zucht, geïrriteerd door zichzelf, sloeg hij de zelfde weg in als het jongetje. Hij zag hoe het jongetje zichzelf in het gras liet vallen, en ondanks dat hij geen bloed of verwonding van deze afstand had kunnen zien, leek de vluchtige bezorgdheid door zijn lichte ogen te schieten. Zijn magere, lange benen versnelde haast ongezien hun pas. Met zachte voetstappen liep hij het gras in, waarna hij op zo'n meter afstand van het jongetje bleef staan. De borstkas ging nog op en neer, had nog net de afronding van het spelletje van het jongetje gezien. Vluchtig, en enkel met zijn ogen, onderzocht hij het jongete. Zo bleef hij staan, in stilte, terwijl het te grote shirt om zijn magere lichaam heem wapperde. 'Heb je ook creatievere spelletjes dan dit?' zijn stem was hoog voor een jongen, niet vrouwelijk maar ook geen bromstem zoals de meeste mannen hadden. Kalm keek hij op het jongetje neer, zijn houding onverschillig en de zon in zijn rug waardoor de donkere kringen onder zijn ogen nog beter zichtbaar waren.

Onderwerp: Re: Die You Fuckerz! vr maa 02, 2012 5:17 am

Toen Tuk zijn ogen gesloten had schoten er allemaal beelden door zijn hoofd heen, met geluiden, vreselijke stemmen, dingen die mensen ooit tegen hem gezegd hadden, beelden die hem kwelden en steeds voor zijn ogen bleven hangen, “Sukkel! Jij kan ook helemaal niks hè.” Hij kneep zijn ogen nog stijver dicht, hij wilde hun gezichten zien, wraak kunnen nemen. Maar altijd bleven de gezichten van de mensen ongezien, “Wat moeten we met jou?!” Ga weg, ze moesten weg, maar hij kon zijn ogen niet openen want hij was ‘dood’ en dooien deden hun ogen niet meer open, dus hij ook niet. “Ga weg, ettertje.” De stemmen bleven door zeuren, treiteraars, verschrikkelijk. Toch bewoog Tuk zijn ledenmaten niet, want, hij was doód. Voor de zoveelste keer.
Nog steeds hield Tuk zijn ogen gesloten, zelfs toen hij het gras in zijn rug voelde prikken, zelfs toen hij iemand aan hoorde lopen, en ook toen er tegen hem gesproken werd. Sowieso had hij het niet op gesprekken, hij had het niet op mensen en ook niet op dieren. Het enige waar hij goed mee om kon gaan was met hemzelf, niks anders en niemand anders. Je bent dood, je bent dood Tuk, blijf dood, herhaalde hij in zijn hoofd, maar toch nam zijn nieuwsgierigheid de overhand. Damn. Heeeeel langzaam opende hij zijn oogjes, eerst voorzichtig één en toen beide. Maar hij bleef liggen, dat wel. Hij voelde hoe hij zijn hart sneller liet kloppen, niet bewust natuurlijk, maar het gebeurde wel. Zijn ogen zagen een man, of jongen, whatever, met blonde haren. Een stuk groter dan hijzelf, want ja, hij was klein voor zijn 9 jarige leeftijd, boeiend? Nee. De man was mager gebouwd, net als Tuk zelf, maargoed, dat waren details. Tuk reageerde maar niet op de reactie van de man, want straks ging hij nog verkeerde dingen denken, of doen, ofzo… Heel rustig liet Tuk zijn hand weer in zijn zak glijden, naar het voorwerp wat hem zo vaak had gered, volgens hem. Zijn vingers maakte contact met het hout en snel trok hij zijn hand weer terug. Hij zat nog steeds verstrikt in zijn fantasie, en deze man, deed kwaad. Net als alle anderen uit het dorp. Hij vouwde zijn hand weer in pistool vorm, “discover the revenge of the zombie!” Gilde zijn hoge kinder stemmetje. “Pieeeew!” In een ruk stond hij op, draaide hij zich om en zette snel enkele meters de andere kant op, wanneer hij zich realiseerde dat dit absoluut niet de normale weg van doen was, draaide hij zich weer om, richtte hij zijn ogen op de lucht en mompelde hij een onverstaanbaar “Sorry…”