Duckfaces.

Het was ergens best grappig, hoe iemand die zo zachtaardig was – en die vriendelijkheid zelve – een heel ander beeld kon scheppen enkel door de mensen om zich heen te bedriegen met zijn uiterlijk. Hoe deed je dat dan? Nou, je pakte een sigaret en een zwart leren jack. En klaar. Het was te danken dat hij te lui was om een zonnebril te pakken. Anders was het nog erger geweest. Maar ach, niemand zou hem nu toch vrijwillig aanspreken. Maar dat hadden ze ook niet gedaan toe hij er wél normaal uit had gezien. De mensen hier waren vreemd, en het beste hoe hij ze kon omschrijven was: bang. Voor iets, maar hij wist niet precies wat. Het was hem nog steeds niet verteld, de stand van zaken hier. Vandaar dat hij ze vreemd vond. Want een persoon met zoveel medeleven als hij zou ze vast wel begrijpen. Maar hij wist het nu gewoon niet.
Het gekwek van een eend klonk gewoon oorverdovend in zijn oren. Hij fronste zijn wenkbrauwen, stopte met lopen. Vooral zijn houding nu. Handen in de zakken van zijn jack, een blik die alles leek af te keuren. Maar het ging maar om een simpel gevederd dier, daar mocht hij best wel zo naar kijken. Maar het was meer dat hij iemand was die graag de oorzaak van dingen wilde vinden. Wannabe detective Alessandro. Best leuke titel was het, al zei hij het zelf. Maar hij was nou eenmaal iemand die overal genoeg mee nam. Het leven kwam zoals het kwam, en hij deed allang niet meer de moeite om het nog zo om te buigen tot zijn profijt. Hij had allang uitgevonden dat al de werk die je daarvoor moest doen het niet waar was. Dus waarom zou hij nog?
Een meisje. En ze leek overduidelijk niet blij. Hoofdverdachte dus. Zonder te aarzelen liep hij gewoon op haar af, pakte onder het lopen de sigaret vast met zijn duim en wijsvinger zodat hij hem uit zijn mond kon halen. Anders zou hij ook weer zo lomp gaan praten, en dat was ook zo charmant. Zou ze hem vast en zeker meteen uitlachen. Niet dat hij daar problemen mee had, maar het begin moest wel serieus zijn: hij wilde weten wie de veroorzaker hiervan was. Hij bleef naast haar staan, keek zijdelings naar haar. ‘En,’ begon hij, ‘Gezellig eendjes aan het pesten?’ Hij hoefde zijn ogen maar een keer over haar gestalte te laten glijden om er zeker van te zijn dat ze jonger dan hem was. En dan ook zeker wel wat jaartjes. Maar nou kon het ook zijn dat ze er jong uit zag voor haar leeftijd. Vooral met die bolle wangetjes, ja hij vond ze bol. Zo’n wangetjes waar tantes verliefd op zouden worden omdat ze er lekker in konden knijpen.

» Lompe post is lomp, maar ik moet inkomen.
» Bovendien zei ik tegen mezelf dat ik niet te lang mag posten n_n

De eerste persoon die hij aansprak, en die hem niet gelijk met grote ogen aankeek om vervolgens weg te lopen. Ergens vond hij het best onbeschoft. Maar aangezien ze het allemaal deden moest er wel een oorzaak voor zijn. Misschien waren ze wel allemaal gek of zo, door een of ander incident. Er was ook niet veel voor nodig geweest om de nieuwsgierigheid jegens het mysterieuze rond deze stad te verkennen. De oorzaak van alles te vinden, de reden waarom de mensen zo waren. Nou was dit meisje een uitzondering. Er zouden er vast nog wel meer zijn, dat moest wel. Dan had je het volk wat het maar al te goed wist, wat het maar niet kon vergeten. De bittere personen die het wel wisten maar en nogal stug over deden, erdoor gehard waren. En het gedeelte dat het had verdrongen en gewoon deed alsof er niets was. En tot slot was hij er nog; de nieuwe generatie die werkelijk van niets af wist. Die bestempeld zou worden als onwetende sukkel. Naïef en eentje die maar al te snel ten prooi zou komen te vallen. Wist hij veel.
Hij trok een wenkbrauw op, keek haar aan. O werkelijk. ‘Langs is beter dan tegen je aan,’ merkte hij op, ‘Maar uitgelachen worden is inderdaad nooit leuk.’ Hij keek eventjes om zich heen, zocht voornamelijk iets wat op de grond zou moeten liggen. Steen, perfect. Hij gaf er een rustige trap tegen, zodat hij in het water viel. Natuurlijk zou het de beesten wegjagen. Die wisten niet wat het was, vreesden voor het ergste; en aangezien het prooidieren waren betekende dat vluchten voor je leven. Dus deden ze dat. Ze vlogen op, kwekten er met zijn allen op los. Misschien was zijn actie toch niet zo subtiel geweest… Maar goed. Het was duidelijk dat ze zich aan de beesten irriteerde, dus het was beter als ze weg waren. Nietwaar?
Hij haalde zijn schouders op. ‘Alles heeft wel een bepaalde functie in de wereld.’ Het duurde niet lang of hij fronste en staarde voor zich uit. ‘Nee wacht, luizen niet. Die zijn nog zinlozer en irritanter dan eenden als je het mij vraagt,’ bracht hij bedenkelijk uit. Er waren vast wel meer dingen die niet echt een functie hadden. Zo hadden zwervers niet echt een functie in de maatschappij. En vlooien… Die waren er alleen om arme dieren te vervelen. En zoals hij eerder al zei: luizen waren dezelfde plaaggeesten als vlooien, maar hadden dan mensen als hun doelwit gekozen.
Hij knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen, keek haar zijdelings aan wanneer ze weer begon te praten. Gyna dus. ‘Dat is een lieve naam,’ glimlachte hij, ‘Ik heb de te lange naam Alessandro. Dus noem me maar Al, of wat voor andere bijnamen je eruit kunt halen. Of je tenminste niet uren te doen over enkel mijn naam.’ Het was waar dat hij zijn naam nogal aan de lange kant vond. Maar wat deed je eraan? Je kreeg hem van je ouders, en als je hem wilde veranderen kon dat pas na je achttiende en kostte het ook nog eens een smak geld. Dus hij liet het maar voor wat het was. Er waren ergere namen in de wereld.
‘Gyna, hoelang ben jij hier nu eigenlijk al in Floyds, als ik het vragen mag?’ Daar begon zijn kleine onderzoekje. Maar tja, hij moest toch iets doen om de tijd te doden hier. Want veel te doen was er niet. Hij nam, terwijl hij wachtte op antwoord, een hijs van zijn sigaret. Vreemd dat je er zo rustig van kon worden, die nicotine. Het je zo’n prettig gevoel gaf. Hij wist wel dat hij het eigenlijk niet moest doen, maar na jaren te horen te krijgen dat je er van alles en nog wat van kan krijgen; verliest het zijn effect en negeer je het. En hij was nu wel over dat punt heen waar hij zich nog wat aantrok van anderen hun meningen hierover.

Ook al was het maar door eenden, het was nooit leuk als men je uitlachte. Of je niet serieus nam. Dat probleem had hij best vaak. Maar hij wist ook dat het voornamelijk zijn eigen schuld was, moest hij maar niet zo kinderachtig doen. Hij eenentwintig maar liet dat niet echt blijken. Misschien omdat hij niet wilde opgroeien. Als volwassene moest je immers altijd zo serieus doen, en daar kon hij niet tegen. Hij wilde de kleuren niet wegnemen uit zijn wereld. Daar werd alles zo grauw van. En hij genoot zo van zijn leven. Bovendien wist hij hoe snel eigenlijk een drastische wending kon plaats vinden. Bij zijn vader en broer hadden het littekens achtergelaten. Hij was er fysiek heelhuids uitgekomen, maar mentaal zat hij er nog steeds mee.
Awh, haar glimlach was schattig. Vooral met die wangetjes van haar. Hij keek haar nogal arrogant aan. ‘En eenden niet dan? Die worden volgens mij eerder gegeten dan luizen als je het mij vraagt.’ Hij had nog nooit iemand gezien die van zijn of haar luizen afkwam door een spin op zijn hoofd te zetten. Of iets dergelijks. Sowieso wist hij niet hoe je ze weg moest halen op een andere manier dan die stinkende shampoo. ‘Soms staan de diertjes zelfs op de menukaart in een restaurant, ooit opgevallen?’ Het was niet gemeen bedoeld. Maar het was wel zo. Nou was het zo dat hij niet echt een fan was van vlees… Niet omdat hij het zielig vond… Ja, misschien ergens wel. Maar als hij het niet opat, at iemand anders het op. En de dieren waren toch al geslacht dus veel zin had het eigenlijk niet. Maar hij vond het gewoon niet zo lekker, vies eigenlijk.
Dus dat was ook maar een bijnaam geweest. Ach, je had sommige mensen die er haat aan hadden. En anderen, zoals Regina, die het gewoon namen zoals het kwam. Ergens was het vrij lief dat mensen de moeite namen om iets leuks te bedenken met je naam. Zo zag hij het dan weer, maar hij zag dingen altijd nogal apart. Hij wilde de sigaret net weer naar zijn mond brengen tot hij zijn handeling halverwege afkapte. Vage gebeurtenissen? Bingo. Hij was een betere detective dan hij dacht. Misschien kon hij later wel rechercheur worden in plaats van chirurg… Nee. Nee, hij had een belofte met zichzelf gemaakt. Die mocht hij nu niet gaan verbreken.
‘Je hebt gelijk dat de mensen hier nogal ongezellig zijn,’ stemde hij met haar in, ‘Maar vage gebeurtenissen? Het spijt me maar ik ben hier nog niet zo lang; zou je het erg vinden als ik je vraag om wat meer details? Als het teveel werk is, snap ik het wel.’ Hij had wel, na het horen van haar woorden, door gehad dat ze een persoon was die nogal… Tja, laten we het erop houden dat ze niet echt haar best zou doen op school.

» In the end I got lazy.