Come sexy, show me what you can ♡

Al slenterend probeerde Alicia zich een baan te werken door een lange straat die zich in een krottenwijk bevind. Een speelse grijns krulde rond haar mondhoeken ook al zat ze met een gemengd gevoel. Haar familie was nooit een van de rijkste geweest en Alicia was eigenlijk de enigste die zich een redelijke toekomst had kunnen voorzien. Haar lange, steile blonde haren wapperden mee met de voorbijkomende windvlaag die haar kort deed huiveren. De temperaturen in CoD zijn niet een van de aangenaamste en zelfs twee pulls over elkaar konden de koude niet verbannen. Haar felblauwe ogen verkenden de omgeving en een koude rilling streek over haar ruggengraat. In een gescheurde jeansbroek, twee pulls en zwarte leren vest beende ze richting een huis dat leek op een oude bar. Maar toen ze haar hand om de klink legde deinsde ze achteruit. Een man rond de zeventig met een lange witte baard, korte short, lang T-shirt en een piercing had de deur voor haar al opengetrokken en stond nu oog in oog met Alicia. De vuile grijns die rond zijn lippen hing bezorgde Alicia de ergste scenario's en zo snel haar benen haar konden dragen rende ze richting het noorden, recht naar huis. De man leek haar niet te achtervolgen dus stopte ze na een twintigtal meter rennen, keek achterom en sloeg een hand om haar hals. Tjeez, zij had even geluk. Alicia was er zich van bewust dat deze stad vol zat met de verkrachters, moordenaars en dealers. Dus om nu te zeggen dat ze hier heel gerust rondliep, forget it. Na een goeie twintig seconden had ze haar ademhaling onder controle en stapte ze op een klein parkje af dat afgelegen naast de straat lag. Er was een kapotte schommel, half afgescheurde glijbaan en de schommelpaardjes hadden de pisgele kleur waarvan Alicia dacht dat er op gepist was. Een vuile, verontwaardigde blik viel op haar gelaat en om zich een houding te geven ging ze op een bankje zitten dat er op een of andere manier toch nog normaal uitzag. De bruine houten platen waren nog in goede staat dus vond Alicia het niet erg haar benen op te trekken en haar armen er rustig overheen te gooien. Aan de lucht stonden vervaarlijk grijze wolken die elk moment konden verplaatsen en plaats maken voor een grote regenbui. Het was al 8u 's avonds waardoor de hemel al helemaal zwart kleurde en de zon al een poosje onder was. Of Alicia zich nu op haar gemak voelde wist ze niet, maar thuis blijven en zich vervelen was ook geen optie. Op een of andere manier hoopte ze iemand tegen te komen waarmee ze toch de avond kon doorbrengen, wie dat zou zijn maakte niet uit. Alhoewel, van die weirde stonede kerels moest ze niet hebben. Hiphoppers, streetdancers en lichtelijk gestoorden konden er nog mee door. Alicia was zelf niet helemaal bij d'r verstand, -waar ze grappig genoeg zelf van bewust was- dus ging dat allemaal nog wel. Zoals verwacht vielen er kleine regendruppels tegen de grond en trok ze nijdig haar kap over haar hoofd, draaide haar blik naar beneden zodat ze geen water in haar gezicht kreeg en hoopte eigenlijk dat dat regenbuitje straks zou ophouden. Pas toen een wazige schim in de verte dichterbij kwam sprong ze overeind, keek haar ogen uit op een gedaante die groter dan haar was en waarvan ze zijn schaduwen steeds dichter zag komen. "Hallo?" Vertwijfeld zette ze een pas achteruit terwijl ze zich al schrap zette om te rennen, als dat nodig was.

- Liefst geen kleine posters :3 + Iemand van haar leeftijd.

Hij haatte de ruzies met zijn ouders, hij haatte het hou ze elkaar de schuld gaven van alles en hem ook de schuld gaven ondanks dat ze dat ontkenden. Ze haatten het hier in Floyds, hij wist het, ze hielden niet van kleinschalig en alleen wonen in een mini-dorp en woonden veel liever in een grote stad als Stockholm. Ze hielden ook van de Zweedse natuur, van de Zweedse taal, van de mensen en hoe iedereen zich gedroeg. En toch hadden ze genoeg van hun kennissen gehouden om hier naartoe te komen en voor het huis te zorgen. En hij had mee gemoeten. Ze lagen half in scheiding, bleven voor hem bij elkaar - dat zeiden ze tenminste. Weer iets waar hij de schuld van kreeg. Hij wist het allemaal niet meer, voelde zich ook helemaal niet goed als hij erover na ging denken. Misschien was het zijn schuld ook wel, dat hij als kind altijd zoveel aandacht opgeëist had en alle tijd van zijn ouders in beslag genomen had. Als ze niet werkten hielden ze hem wel bezig. Was steeds minder geworden, echte familie-uitjes waren er nooit geweest. Die liepen standaard uit op ruzie. De laatste keer was hij een jaar of vijf geweest; zijn kleine beentjes hadden over de rand van de schommel gebungeld terwijl hij zelf vaart probeerde te maken. Zijn concentratie was daar zo erg op gericht dat hij niets anders meer hoorde. Zelfs niet het geschreeuw van zijn ouders die aan de rand van de speelplaats ruzie stonden te maken over wie hem zou gaan duwen en wie hem op weg naar huis bij de hand vast mocht houden. Want allebei één hand vasthouden, doe niet zo gek, waarom zouden ze dat doen?
Het maakte hem verdrietig om hen ruzie te horen maken, om hen naar elkaar te zien kijken, om hier rond te lopen, in dit vervloekte dorp waar ze ondanks de slechte verhalen naartoe waren gegaan. Het zou wel meevallen. Ja, dacht het ook. En nu liep hij weer rond in zo'n parkje waar hij allemaal geweldige herinneringen aan overgehouden had. Het regende, paste er nog eens perfect bij. Snel trok hij de capuchon over zijn hoofd, richtte zijn blik op de straatstenen en slenterde door. Alsof het hem iets kon schelen dat zijn vest nat werd; het kon verder ook niemand schelen, dus. Een paraplu had hij wel bij, maar hij was te lui om deze op te steken. Regenbuien waren hier meestal van het korte soort, in een paar minuutjes weer over. Teveel moeite. Dan zou hij thuis de paraplu moeten laten drogen en wie zouden er weer over vallen? Nog iets waar hij de schuld van zou kunnen krijgen. Thuis voelde hij zich nooit fijn, eerder opgejaagd. In Zweden was alles zoveel beter geweest, al zouden zijn ouders alsnog gebroken zijn onder elkaars gezelschap. Ze bedoelden het nog wel zo goed.
Hij merkte dat hij steeds langzamer was gaan lopen, zo verzonken in zijn gedachtes dat hij het allemaal niet meer wist. 'Hallo?' De stem had hem uit zijn gedachten gehaald. Enigszins verschikt keek hij op. Hij maakte bijna nooit contact met anderen, was te bang dat ze hem óf niet aardig zouden vinden óf hem van alles de schuld zouden geven. Hij had vrienden in Stockholm, was hier toch helemaal niet nodig dan? Het meisje dat tegen hem gesproken had zag eruit alsof ze rond zijn leeftijd was en had blond haar, rechte pony. Hij kende haar niet maar ze zat hier zo alleen, ook in de regen. Mikael keek even naar zijn paraplu, toen weer naar het meisje en stak de hand met de paraplu een stukje naar voren. 'Paraplu nodig?' Was wel een openingszin, toch. 'Ook hoi, trouwens,' voegde hij er nog aan toe. Kon het niet opbrengen vrolijker te kijken dan met een lichte glimlach. Voelde zich ook niet zo geweldig. Gelukkig had hij zijn vest aan, dan bleef hij in ieder geval voorlopig nog wel even droog. Oké, zij had ook een soort capuchon, maar meisjes schenen het veel erger te vinden als hun haren nat werden. Had iets te maken met styling, blabla, interesseerde hij zich niet zo voor. Gosh, waar was hij nu eigenlijk? Helemaal de weg kwijt; zo kwam hij nooit meer thuis. En daar moest hij toch ooit komen. 'Eh.' begon hij voorzichtig, bleef verlegen zoals altijd. 'Weet jij toevallig waar we precies zijn?' Dan kon hij misschien de weg naar huis weer.. verzinnen, op de één of andere manier.

Op haar hoede keek ze naar de plek waar een mens moest staan, of waren haar waanbeelden zo erg geworden? Vlug schudde ze haar hoofd om de vele gedachtes uit haar hersenpan te verbannen en richtte haar -nu redelijk serieuze- blik naar voren. Een jongen met een capuchon over zijn hoofd kwam vanachter de mist naar voren en opgelucht haalde ze adem. "Dude, doe jij me even schrikken." Haar hart leek daarnet wel uit haar borstkas te springen. De hand die naar haar werd uitgestoken keek ze op het eerste moment vuil aan, alsof het zo'n vieze pedofiel was die haar wilde aanraken. Maar toen ze beter keek zag ze dat hij een paraplu vasthad en zo vriendelijk was om het haar aan te bieden. "Nee-" Ze aarzelde even. Alicia was nooit diegene die inzat over haar haren maar om de jongen niet teleur te stellen nam ze hem aan. "Bedankt." Nu ze de jongen wat beter in beeld had kon ze haar blauwe ogen de kost geven en glimlachte vriendelijk. Hij had een soort onzekere vlaag over hem heenhangen, -wat overigens voor niets nodig was- en dat gaf hem wel iets schattigs. Zijn stem deed haar opkijken en luchtig haalde ze haar schouders op. Ze draaide een cirkeltje om haar eigen as maar keek hem daarna onbenullig aan. "Sorry, ik kan je niet meteen helpen. Ikzelf ben ook maar ergens heen gerend zonder echt een doel te hebben. Was daarnet wat achternagezeten door een vuile zeventigjarige." Dat laatste spuwde ze bijna uit maar ze hield zich nog net in om niet écht wat speeksel te laten vliegen.
Om zich een houding te geven stak ze haar handen in d'r zakken en liet die vriendelijke glimlach maar op haar gezicht rusten. Puur omdat ze zag dat ook de jongen niet echt op zijn gemak was en de regen al even ambetant vond dan zij dat vond. Nou ja, wie hield er nu van de regen? Ja, je had altijd van die uitzonderingen die het liefst in hun ondergoed in de regen stonden maar dat waren ook echt heel weinig. Met haar vrije hand streek ze haar pony een tikkeltje uit haar gezicht terwijl ze zich op het bankje liet vallen en uitnodigend naast haar een klopje gaf. "Ik weet niet wat je van plan bent, continue rechtstaan, maar je kan ook gewoon gaan zitten." Alicia lachte een keertje en trok haar benen als daarvoor weer op, haar rechterhand een tikkeltje boven haar hoofd zodat de paraplu haar haren toch een beetje beschermde voor de nattigheid. "By the way, ik ben Alicia. Ben hier nog niet zolang en eigenlijk bevalt deze buurt me niet zo erg." Een duidelijke ergernis klonk door in haar stem aangezien Alicia een paar honderd kilometers hiervandaan een leuke villa had staan die haar ouders hadden opgeëist voor de hele familie. Uit irritatie aan al dat lawaai was ze ervandoor gegaan, naar dit boerenhol waar er amper iets viel te doen. Haar blauwe ogen gingen weer naar de jongen en ditkeer viel het haar op dat die wel een knap uiterlijk had. Niet zo eentje als de meeste jongen hier; redelijk mollig, lange haren met vlechten in en kleren die zo zwart waren als de nacht. Ja, Alicia had het niet echt voor goths, die gingen er echt gewoon over. Als Alicia er zo eentje tegenkwam was ze altijd zo snel weg als de wind. "Hpe ben jij hier belandt?" Aangezien Alicia merkte dat het gesprek wat stilviel -als ze al een conversatie hadden- en hield niet echt van de stiltes. Dus was Alicia dan ook meestal diegene die het gesprek op gang hield door vragen te stellen. De één apprecieerde dat, de andere wat minder. Deal with it.

Hij wilde niet naar huis. Definitief. Nou ja, op zich wel naar huis, want zoveel was er niet mis met het huis. Maar de mensen erin. Dan zat hij hier liever bij een meisje dat hij niet kende; ze was totaal niet lelijk en ze zag er niet uit alsof ze hem gelijk zou bijten bij de eerste verkeerde opmerking die hij maakte. Hij was een beetje onhandig, zou zoiets dus snel voor elkaar krijgen. Vaak genoeg waren zijn woorden onzeker en zo af en toe stotterde hij, iets wat veel meisjes ontzettend schattig schenen te vinden. Of dat moest iets zijn wat ze alleen in Zweden vonden, dat wist hij zo niet. Het meisje dat hij op de begraafplaats ontmoet had, Prim, was in ieder geval heel anders dan dit meisje; uiterlijk sowieso. Zwart vs. lichtblond, dat soort dingen. Hij ging hen niet helemaal vergelijken, kende beide ook niet zo goed. Hoe kon hij hen dan goed genoeg beoordelen om hen te vergelijken? Zo was hij dan ook weer wel, wilde pas een oordeel vellen als hij vond dat hij genoeg informatie daarover had. Maar nu was hij ook niet echt in de mood om informatie over mensen te verzamelen. In dit dorp wist je nooit of ze morgen weg waren of over een maand. De mist en de regen maakten hem er ook niet happier op, maar omdat hij nu tegenover iemand stond die aardig genoeg was om de paraplu die hij haar aanbood aan te pakken, kon hij wel een lichte glimlach op zijn gezicht krijgen. 'Dude, doe jij me even schrikken,' bracht het meisje ietwat geschrokken uit. 'O-oh,' zei hij, vervloekte zijn stotter. 'Het spijt me!' Ging goed jongen, gelijk iemand aan het schrikken maken terwijl hij het helemaal niet zo bedoelde. Hij had alleen maar een paraplu aan willen bieden en de weg willen vragen. Want vanaf hier wist hij dus echt de weg naar huis niet meer. Een paar wegen later misschien weer wel, maar vragen was tien keer zo makkelijk als je toch al tegen iemand stond te praten. Ze was wel leuk om te zien, dus dat maakte een gesprek al helemaal geen probleem. Toch was Mikael dan weer wel de verlegen jongen die vaak naar het wolkje keek dat zijn warme adem in de koele lucht maakte, in plaats van zijn gesprekspartner onophoudelijk aan te staren. Ah, ze bleek ook niet zoveel te weten over deze omgeving. 'Een zéventigjarige?' herhaalde hij verbaasd. Blegh, dit klonk niet als een leuke wijk. 'Dan zijn we allebei een beetje verdwaald,' probeerde hij er nog een grapje van te maken. Zeventigjarigen hoorden niet achter mensen van zijn leeftijd aan te zitten, behalve als het je oma was die wilde dat je haar versgebakken koekjes mee naar huis nam. Gelukkig lachte ze vriendelijk, dat maakte dat zijn gestotter niet aan bleef houden en dat hij fatsoenlijk kon praten. Wat was hij daar blij mee! Schaamde zich anders altijd een ongeluk. Ze klopte op het bankje naast zich, gaf hem een andere reden om zich te schamen. Ging wel praten maar niet zitten. 'Oh, na-natuurlijk,' zei hij, merkte dat zijn schaamte zo wel erg obvious was maar negeerde het en ging naast haar zitten. Hij hield zijn capuchon op, wat misschien als onbeleefd gezien kon worden, maar hij had het niet zo op regen. Niet van die koude soort. Hij liet zijn ellebogen op zijn knieën steunen en keek het meisje aan toen deze weer begon te praten. Hij wist niet echt wat hij moest zeggen, wilde niet nog dommer overkomen dan al gebeurd moest zijn. Als hij nu eens wat zelfverzekerder was, dan kon hij zo zonder problemen aan de routebeschrijving naar huis komen, aan een vriendin, aan een ruzieloos gezin omdat hij dat dan ook wel op zou kunnen lossen.. Dream on. Maar gelukkig praatte Alicia meer dan hij, hoefde hij niet zoveel te zeggen. 'Ik ben Mikael,' vertelde hij, kreeg het niet voor elkaar om zijn Zweedse accent een keer niet door te laten klinken. 'Ik ken deze wijk eigenlijk helemaal niet. Maar wij wonen in het huis dat onze kennissen ons hebben nagelaten. Ze waren heel erg goed bevriend met mijn ouders en wilden dat ze voor het huis zouden zorgen. Dus zijn we vanuit Stockholm hiernaartoe gekomen.' Hij zuchtte een beetje, miste Zweden nog steeds. 'Ons huis staat gelukkig niet in zo'n wijk, het is eerder een soort van afgelegen. Beetje aan de buitenranden van het dorp. Maar ik zou veel liever in Stockholm zitten dan hier,' gaf hij toe. 'En jij? Waarom moet jij in zo'n buurt wonen?' Zo, deed hij ook nog eens zijn best om iets te vragen. De regen leek nog niet te stoppen, maar nu hij hier toch zat.